Αξιοσημείωτο: στο δημοψήφισμα, οι Βρετανοί επέλεξαν να απορρίψουν το ειδικό καθεστώς στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είχαν πετύχει και μετά από παλιότερες, πολύχρονες διαπραγματεύσεις! Πήραν μια απόφαση με οικονομικό κόστος για τους ίδιους (κατά πάσα βεβαιότητα), προκειμένου να διατηρήσουν το δικαίωμα τους να αποφασίζουν για τη μοίρα τους. Δηλώνοντας ότι εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν την βλέπουν ρόδινη. Και προτιμούν να επιδιώξουν κάτι καλύτερο έξωα από τα όρια της.

Ανεξαρτήτως της «ορθότητας» της απόφασής τους βέβαια, επιβεβαίωσαν το πνεύμα ανεξαρτησίας που τους διέπει και την προθυμία να καταβάλλουν το κόστος του. Χωρίς να επηρεαστούν από το κατεστημένο τους (από αγορές κεφαλαίων μέχρι εταιρίες στοιχημάτων). Αυτόν ακριβώς το χαρακτήρα και τη μαχητικότητα δεν θαυμάζαμε πάντα σε όλες τις εκδηλώσεις της καθημερινής τους ζωής και τις παραδόσεις τους; Και δεν είναι αυτή η σημαντικότερη εισφορά του βρετανικού λαού στον ευρωπαϊκό πολιτισμό με την οποία έχει καταχωρηθεί ως αναπόσπαστο μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας ;        

Το ερώτημα είναι αν μπορεί η Ευρώπη να δει το Brexit ως ευκαιρία για μια ΝΕΑ ΕΚΚΙΝΗΣΗ. Και η απάντηση είναι ΝΑΙ…

• αν οι ηγετικές της ελίτ σεβαστούν τη κυρίαρχη απόφαση του βρετανικού λαού και δεν επιχειρήσουν την ανατροπή του αποτελέσματος από τη «πίσω πόρτα»
• αν η γραφειοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποβάλλει το γινάτι της για το Brexit και το δει ως ευκαιρία αυτοκριτικής και προστιθέμενης αυτογνωσίας
• αν, από κοινού πια, επιχειρήσουμε την ευρωπαϊκή δημοκρατία (που απομένει ζητούμενη) όχι ως «ελάχιστο κοινό παρονομαστή», αλλά ως πλαίσιο διασφάλισης όλων των εγγυήσεων και δικαιωμάτων όλων των δημοκρατιών σε όλα τα κράτη μέλη
• αν, τέλος, συμφωνήσουμε να επαναλάβουμε τον «οδικό χάρτη Μεσίνα-Ρώμη» (στις σημερινές συνθήκες) για να εγκαθιδρύσουμε αυτή την ευρωπαϊκή δημοκρατία…

τότε, ΝΑΙ, όλοι εμείς, η Ευρώπη, μπορούμε να ξαναβάλουμε τα πράγματα σε κίνηση προς τον επιθυμητό προορισμό: οι 27 και η Βρετανία να οδηγηθούμε σε μια νέα συνθήκη με την οποία το Συμβούλιο, η Επιτροπή, το Κοινοβούλιο, το Δικαστήριο και η Κεντρική Τράπεζα, σχεδιασμένα σε νέα, δημοκρατική και λειτουργική βάση, θα αποτελέσουν θεσμούς στήριξης των λαών της ένωσης. Της ασφάλειας, της ευημερίας και της ειρηνικής τους συνύπαρξης. ΝΑΙ, αυτή η Ευρώπη αξίζει το κόπο!

Ασφαλώς, εν τω μεταξύ, η πολιτική διαπάλη στους κόλπους της ένωσης θα συνεχίζεται. Με σκοπό την βελτίωση των συνθηκών της ζωής για τον κάθε πολίτη, αλλά και την αντιμετώπιση προβλημάτων οικουμενικού ενδιαφέροντος που διαιωνίζονται. Ο πλούτος που λιμνάζει σε λογαριασμούς υπεράκτιων εταιριών αντί να επενδύεται, η «επανίδρυση» του Ο.Η.Ε. και η κλιματική αλλαγή, βασικά ανάμεσά τους.  

Αυτή η γνήσια ενωτική πορεία είναι η εναλλακτική στο σημερινό διαλυτικό τέλμα. Αυτό που, μοιραία, θα πιέζει τους ευρωπαϊκούς λαούς, ενός προς έναν, μετά τους Βρετανούς, προς την πόρτα εξόδου από την Ένωση. Ένα καταστροφικό Eurexit με τελικό αποτέλεσμα την περιθωριοποίηση όλων μας. Αυτό θέλουμε;